blog
| Fotoreis naar de Ninglinspo - zaterdag 3 november 2018 |
De Ninglinspo, tot voor kort had ik hier nog nooit van gehoord. De Ninglinspo is de enige bergrivier in België, gelegen in de Ardennen. Na mijn eerste fotoreis naar Schotland, zo'n zes jaar geleden, leek het mij om in de herfstvakantie weer eens een fotoreis te maken. De laatste maanden heb ik vooral rond gezeuld met mijn zware telelens. Deze zou eindelijk plaats gaan maken voor mijn groothoeklens. Al met al 14x zo licht als de telelens!
|
De kleine 300 kilometer naar de Ardennen konden in één stuk worden afgelegd en mijn intrek in een B&B was aan het begin van de middag een feit.
Deze eerste middag heb ik gebruikt om mijn fotoreportage voor te bereiden. Met de auto 20 minuten rijden en ik was bij de Ninglinspo. De stroom van de rivier heb ik gevolgd tot vlakbij de oorsprong. Dit ging best snel: de gebaande paden liepen vlak langs de loop van het riviertje en bovendien had ik geen fotomateriaal mee, maar slechts een aantekeningenboekje. De nordic walking stokken (ik noem ze nog altijd socutera stokken) zorgen ervoor dat ik me weer 20 jaar jonger voelde, zonder last te hebben van mijn versleten knieën en van mijn nog meer versleten enkel. Oude tijden leken te herleven.
Af en toe moest flink geklauterd worden om het pad te kunnen blijven volgen. Er waren ook momenten dat een vast touw moest worden gebruikt om uitglijden te voorkomen. Voor het donker was ik weer terug en na een maaltijd in de B&B kon ik rustig mijn fotomateriaal klaarmaken voor de eerste fotodag.
Na een zeer uitgebreid ontbijt vertrok ik. Het gewicht van het materiaal dat mee ging, viel me nog vies tegen: fototoestel met twee lenzen, drie filters, schoonmaakdoekjes, statief, onderwaterhoes, duikschoenen, kaplaarzen, regenbroek, handdoek, rugtas en waarschijnlijk nog een aantal dingen die ik weer vergeten ben. Ik denk dat ik rond de negen kilo zwaarder was. Aan de andere kant: de socutera stokken zijn mijn vriend geworden. |
 f 1/8, 0,8sec, 12mm, iso 125, polarisatiefilter en grjsverloopfilter |
 |
|
Het bergriviertje de Ninglinspo is slechts 3,5 kilometer lang. Het verval bedraagt meer dan 200 meter, waardoor het gemiddelde verval zo'n 8% bedraagt. Het riviertje heeft een aantal watervallen en sterke stroomversnellingen, die terecht komen in natuurbassins. In de loop der 100.000-en jaren zijn deze bassins gevormd, allen in de rotsen uitgeslepen door het geweld van het water. Deze bassins hebben namen gekregen zoals het Bad van de Waternimfen, het Bad van Hermes, het Bad van Diana. Door de langdurige droogte dit jaar, was van dat vele geweld niet veel te merken. Het riviertje stond behoorlijk droog in vergelijking met de normale waterstand.
Op minder dan 10 minuten afstand van de parkeerplaats word ik meteen getrakteerd op de mooiste waterval van de rivier, de Cascada de la Chaudière, die vanaf 10 meter hoogte naar beneden valt. Ik laat één van de vele bruggetjes over de rivier links (in dit geval rechts) liggen en loop de rivier in, naar het bassin.
Ik heb mijn duikschoenen aan en besef dat ik de komende dagen langer in het water zal zijn dan erbuiten. Het water is erg koud. Mijn horloge die ik in het water heb gelegd, geeft na een half uur 9 graden aan.
In het bassin is een stuk rode rots aan de bovenkant helemaal uitgehold. Het lijkt op een vulkaan met daarin kiezels. Hoe lang zullen deze kiezels al in deze rots liggen en hoe lang heeft het water nodig gehad om de rots uit te hollen? |
De vreemde naam Ninglinspo is ontstaan door een fout in de naamgeving door Franse cartografen in 1876. De cartografen beschreven een stuk grond waar het riviertje de grotere rivier Amblève instroomt in plaats van het riviertje zelf. Het stuk grond heette En Inglin Spau. De eigenlijke naam van het bergriviertje is le Doulneux. Dit duidt op het loofbos waar het riviertje is ontstaan, een elzenbos.
Er gaat veel tijd zitten in het maken van een foto. Ik zal een korte samenvatting geven hoe dat meestal in zijn werk is gegaan. Allereerst moet ik kleding aantrekken waarmee ik het water in kan. Vervolgens maak ik uit de hand een aantal opnames om de compositie te bepalen. Als ik tevreden ben, gaat mijn fototoestel op het statief en kan het echte werk beginnen. Ik bepaal welke belichting ik wil, stel de foto scherp en maak de foto. Vervolgens gaat een polarisatiefilter op mijn lens en worden weer foto's gemaakt. Tot slot komt bovenop de filter een andere filter, een grijsfilter. Uiteindelijk maak ik dan een aantal foto's met verschillende sluitertijden, waarna de uiteindelijke foto wordt gemaakt met een draadontspanner. Al met al veel werk dus in dat koude water van negen graden. Later zal ik uitleggen wat voor effect de filters hebben.
foto links: f 1/13, 30sec, 17mm, iso 160, polarisatiefilter en grijsfilter
foto rechts: f 1/13, 13sec, 14m, iso 160, polarisatiefilter en grijsfilter
De bruine cirkel op de rechterfoto zijn ronddraaiende bladeren gefotografeerd met een lange sluitertijd. Normaal gesproken wordt met een langere belichting een foto overbelicht. Om dit te vooromen gebruik ik een grijsfilter. Het is een filter die werkt als een zonnebril, zodat ik geen overbelichte foto's krijg als ik een langere sluitertijd gebruik.
Voor bovenstaande twee foto's ben ik totaal een uur en een kwartier bezig geweest.
Een polarisatiefilter heeft als belangrijkste functie het wegfilteren van reflecties. Verder zorgt een polarisatie ook voor meer kleur in de foto. De linkerfoto is gemaakt zonder deze filter, de rechterfoto is gemaakt met maximaal effect van het filter. De onderste foto is uiteindelijk de definitieve foto geworden. Ik wilde spiegeling in het water hebben en heb daarom het polarisatiefilter minimaal gebruikt. Om de spiegeling enigszins af te vlakken heb ik de foto lang belicht.
f 1/13, 30sec, 14mm, iso 100, polarisatiefilter en grijsfilter
De laatste foto van de dag wilde ik maken in een bassin met wel een hele mooie naam: Bain des Naïadas. Het is het Bad van de Waternimfen. Helaas vond ik geen enkele foto mooi genoeg om deze te plaatsen. Maar even verderop doemde het Bad van Hermes al op. Hermes, de zoon van de bergnimf Maia en van de God der goden Zeus, is God van de reizigers. Ook is hij degene die zielen naar de onderwereld brengt. Hij boezemt angst in, vandaag val ik hem zeker niet lastig en ik hoop morgen terug te komen.
Na een lekkere warme douche en wild zwijn als avondeten kon ik met een voldaan gevoel naar bed.
De volgende ochtend ben ik meteen richting het Bad van Hermes gelopen.
Tussen het Bad van de Waternimfen en het Bad van Hermes heb ik een stroomversnelling gefotografeerd. Je kunt hier goed zien hoe het water de rots helemaal heeft uitgesleten. Hiervoor moest ik voor de foto een erg laag standpunt innemen.
foto links: f 1/13, 1sec, 12mm, iso 100, polarisatiefilter en grijsfilter
foto midden: f 1/6,3, 1/40sec, 10mm, iso 250
foto rechts: f 1/28, 1/125sec, 50mm, iso 400
Omdat ik zo dicht bij de wateroppervlakte ben, kan ik goed zien hoe het er onder water uitziet. Onderaan het watervalletje worden de wat zwaardere keien afgezet en blijven daar liggen. Even verderop wordt lichter materiaal afgezet. Een sleuf in de rotsbodem zorgt ervoor dat meer dan 100 meegevoerde eikels onder water worden vastgehouden. Het is een heel bijzonder gezicht. Gelukkig kan ik mijn onderwaterhoes die ik vorig jaar heb gekocht voor het eerst gebruiken. Het valt niet mee om een behoorlijke foto te maken. Uiteindelijk is het wel gelukt en is het een bijzondere plaat geworden.
f 1/7,1, 1/40sec, 10mm, iso 400
Na deze serie foto's tussen Bain des Naïadas en Bain d'Hermes werd het toch tijd voor Hermes. Hermes heeft mij de hele dag in zijn greep gehouden. Zullen de rode strepen op de rotsen het bloed zijn van de dode zielen die Hermes mee heeft genomen naar de onderwereld? Durf ik het water in of word ik ook meegesleurd met de stroming en verdwijn diep in het Bad van Hermes?
f 1/8, 9sec, 50mm, iso 100, polarisatiefilter en grijsfilter
f 1/11, 11sec, 12mm, iso 100, polarisatiefilter en grijsfilter
Hermes zorgt voor verwarring bij me. Midden in het riviertje heeft hij een steen geplaatst. Wil hij de loop van de Ninglinspo veranderen en zich door nog meer bochten wringen om vervolgens in zijn eigen bad uit te komen?
foto links: f 1/8, 1/6sec, 19mm, iso 100, polarisatiefilter
foto rechts: f 1/10, 13sec, 50mm, iso 100, polarisatiefilter, grijsfilter
Hermes heeft mij zo lang bezig gehouden dat ik niet meer verder kan naar Bain du Cerf (Bad van het Hert), Bain de la Loutre (Bad van de Otter), Bain de Vénus en Bain de Diane. Mijn enige mogelijkheid is een dag langer blijven. Gelukkig heeft de B&B ruimte voor een extra nacht.
De volgende dag wil ik bij de oorsprong van de rivier beginnen en dan langzaam naar beneden werken. Op de parkeerplaats staat nog geen auto. Dat is wel prettig. Ik ben hier als eerste. En dan schrik ik! Op de toegangsweg staat een dranghek. Ik mag er niet door. Het jachtseizoen is een kleine maand geleden gestart en juist nu moet hier een drijfjacht plaatsvinden. Ik kan die jagers wel vervloeken.
Nu was ik sowieso van plan een keer terug te komen wanneer het water hoger zou staan, maar ik had deze dag nog graag de mooie Baden van Venus en Diana gefotografeerd.
Zal deze pech toeval zijn geweest of zal Hermes, in zijn taak als boodschapper van de Goden, naar boven zijn gelopen en heeft hij Diana geïnformeerd over mijn komst? Zij is immers niet voor niks de Godin van de jacht...
