blog
| Vervolg van: - woensdag 14 augustus 2019 |
Het is nog vrij donker als ik uit de auto stap. Rustig loop ik richting mijn plekje, aan de rand van de heide. Op de kruising pak ik mijn verrekijker om te zien of de jagers er weer zijn. Ze zitten er niet, wel hoor ik een paar wilde zwijnen. Op zo'n 20 meter afstand kan ik ze nog net zien. Ik wil ze niet verstoren en neem een andere route. En dan, na een minuutje: PANG....PANG...…...PANG.....PANG. Vier geweerschoten op zo'n 200 meter van mij vandaan. Zullen de herten vandaag wel zijn geschoten?
Aangekomen op mijn plekje zie ik een roedel edelherten: hinden met kalveren. Zij kijken in de richting waar de schoten vandaan kwamen. Vluchten doen ze niet. Ze lopen rustig verder de heide over, de zonsopkomst tegemoet, een nieuwe dag.
Op een gegeven moment kan ik mij toch niet meer bedwingen en loop richting de plek, waar ik een goed half uur eerder de schoten vandaan hoorde komen. Op de heide is een jager bezig een hert te ontweiden. Ik vraag hem hoeveel herten er zijn afgeschoten. Het blijken er drie te zijn. Dat betekent dat ze één schot hebben gemist. Ben ik even blij dat ik aan de goede kant van de heide zat.
De huid van het hert wordt met een mes aan de buikzijde opengesneden, waarop de ingewanden er worden uitgehaald. Af en toe ontsnapt er nog lucht uit het edelhert, waardoor lijkt alsof zij nog leeft. Warme damp stijgt omhoog uit de gemaakte snede. Het valt me op dat ik geen vieze lucht ruik.
Het hert hierboven op de foto is de moeder van een jong dat als eerste geschoten is. Verder is ook nog een oudere hinde gedood.
Waar weliswaar op de onderstaande foto 's de ochtendzon op de vacht van de herten schijnt, hebben deze herten de zonsopkomst van vandaag niet mee mogen maken. In tegenstelling tot de rest van de roedel herten zullen zij geen nieuwe dag meer tegemoet gaan.
