Het zeldzame plantje en het edelhertjong

Ooit was het een boerenweiland, maar met staatssubsidie wilde men dit stuk weiland weer teruggeven aan de natuur. In een ver verleden kwamen hier zeldzame plantensoorten voor door de vochtige, arme, schrale grond: Zonnedauw, Klokjesgentiaan, Beenbreek, Gevlekte orchis, noem maar op. Door de toplaag van de bodem weg te halen, had men de hoop dat de bodem minder voedzamer en dus schraler zou worden. Zaden kunnen jaren lang in de grond wachten op het juiste moment om te ontkiemen.
Het was een paar jaar later, eind september, toen ik dit natuurontwikkelingsterrein ging bekijken en tot mijn grote verbazing zag ik ongeveer 50 winterknoppen staan van de zeer zeldzame vleesetende plant Vetblad. Deze soort is bijna uitgestorven in Nederland en wordt ernstig bedreigd.
  
 
 
 
Het jaar daarop ben ik in mei terug gekomen om de plant in volle bloei te kunnen fotograferen. Mijn 90mm macrolens was de perfecte lens hiervoor.
Ik was al een tijdje het Vetblad aan het fotograferen toen ik op ongeveer 100 meter afstand van mij vandaan een Ree zag lopen. Tot mijn grote verbazing kwam het Ree op mij af rennen. Opeens had ik in de gaten dat dit geen Ree was, maar een jong Edelhert. Waarschijnlijk had het dier nog nooit een mens gezien. Snel maakte ik een paar foto's, helaas onscherp. Van 80 meter afstand, naar 70 meter, naar 10 meter, totdat het voor mij stopte bij een plas water op 5 meter afstand. Het jong rook even in de lucht en wandelde rustig door het water. Wat was ik blij dat ik mijn macrolens bij me had. Met iets meer bereik dan mijn 90mm zou het dier niet eens in beeld passen. Ik durfde niet te bewegen en maakte snel mijn foto's. Na een seconde of 10 door het water gewandeld te hebben, rende het jong met net zo'n vaart dezelfde weg weer terug, mij vol verbazing achterlatend.
 
Dit was een hele bijzondere middag voor me: gekomen om een zeer zeldzame plant te fotograferen en dan oog in oog komen te staan met een Edelhertjong.